"Νot all men", σκέφτομαι απλώνοντας τα ρούχα, που περίμεναν στο πλυντήριο εδώ και ώρες, ενώ τα αγόρια του σπιτιού πίνουν μπίρα βλέποντας ποδόσφαιρο - όχι, δεν είναι γραφικό και δεν υπερβάλλω για χάρην του κειμένου, συνέβη ακριβώς έτσι. "Αλλά βέβαια, έτσι τους μεγαλώνουν οι μανούλες τους''. Και κανονικά θα έπρεπε, αφού ρίξω πιπέρι στο στόμα και περάσω τον εαυτό μου από λογοκρισία, να το αφήσω μέχρι εδώ. Γιατί αυτό τα λέει όλα, έχω πέσει στην παγίδα τους - και εδώ δε επιδιώκεται καμία επικράτηση του ενός έναντι του άλλου. Περιμένουμε τα πάντα από τις γυναίκες: πώς να μάθουν τους άντρες να τις σέβονται χωρίς να νιώθουν πως ευνουχίζονται, να μοιράζονται στα ίσα τις υποχρεώσεις χωρίς να νιώθουν καταπίεση, να είναι τρυφεροί χωρίς να νιώθουν πως έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό, να τις αγαπούν χωρίς αυτό να συνοδεύεται από μια ιδιότητα-τίτλο (μάνα, αδερφή, κόρη, σύντροφος), να εκφράζουν αυτά που νιώθουν χωρίς ταυτοχρόνως να νιώθουν πως γίνονται ευάλωτοι (ή φέρονται σαν ''γυναικούλες'') στα μάτια των φίλων τους.
Πρόσφατα, σε μια οικογενειακή μάζωξη άκουσα μια γιατρό σε σύνταξη να λέει σε μια πρόσφατα τελειόφοιτη της ιατρικής σχολής να το ξανασκεφτεί και να μην επιλέξει τη γενική χειρουργική ως ειδικότητα ''γιατί είναι γυναίκα και δεν το επιλέγουν οι γυναίκες". Σε συνέχεια αυτού συμπλήρωσε πως παίρνει χρόνια, και θα πρέπει να σκεφτεί πως κάποια στιγμή θα κάνει οικογένεια μπλα μπλα μπλα. Στο ίδιο σκηνικό, η στιχομυθία παίχτηκε άλλη μια φορά, σχεδόν απαράλλαχτη με άλλη μια γυναίκα για συνομιλητή. Ένας από τους άντρες της παρέας απλώς είπε ''δύσκολη επιλογή'', και το άφησε εκεί. Έτσι μας έμαθαν να σκεφτόμαστε. Οι συμπεριφορές είναι μαθημένες, αλλά ευτυχώς μπορούμε πάντα να ξαναμάθουμε ό,τι αποδεικνύεται εσφαλμένο. Οι αντιλήψεις φυτρώνουν σαν σπόροι όπου βρουν πρόσφορο έδαφος. Γυναίκες οικονομικά ανεξάρτητες, πετυχημένες στα μάτια της κοινωνίας, με οικογένεια - αφού έτσι ανεβαίνουν οι μετοχές -, λένε σε μιαν άλλη γυναίκα που ξεκινά τώρα την καριέρα της να κάνει πίσω, να ζητήσει λίγότερα, να πάει για τα εύκολα - γιατί θα' χει να μεγαλώσει παιδιά κάποια στιγμή -, να διαλέξει κάτι άλλο από αυτό που ονειρεύεται. Με δύο λόγια, να αφήσει τα "δύσκολα" στους άντρες.
Όταν αποφάσισα να φύγω από την πόλη των σπουδών μου, πριν ακόμα τελειώσω το διδακτορικό, και να επιστρέψω στην Κύπρο άκουσα το εξαιρετικό ''να μην αφεθώ'', γιατί κάποια στιγμή θα θελήσω να κάνω οικογένεια και μετά θα είναι πιο δύσκολο να το τελειώσω. Όχι, δεν ειπώθηκε από το οικογενειακό μου περιβάλλον αυτό. Το επίπεδο μόρφωσης έρχεται κόντρα με τις κοινωνικές υποταγές...εμ, επιταγές σόρρυ. Hey Barbie!
Για την ταινία τώρα: Ναι, ήταν καλύτερη απ' όσο περίμενα. Έτσι είπαν και οι άλλες τρεις της αποψινής παρέας. Να πάτε να την δείτε, να πάρετε μαζί σας αγόρια και κορίτσια όλων των ηλικιών. Ναι, είναι μασημένη τροφή, αλλά μια επανάληψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Εκτός αν είστε αγχώδης τύπος ή τύπισσα - γιατί αν κάπου είμαστε πλεον inclusive είναι στους νεολογισμούς. Για τα πιο σοβαρά βλέπουμε. Βρήκα οφθαλμοφανέστατα μηνύματα σε όλη την ταινία, βαρέθηκα στις σκηνές με τα τραγούδια. Ξεχώρισα την ατάκα που έλεγε πως, ναι, ακόμα στέκει η πατριαρχία, αλλά οι άντρες έχουν μάθει πώς να φαίνονται πως απο-δέχονται τις γυναίκες. Ταυτήστικα στην σκηνή που ο Κεν βγάζει τα γυαλιά οράσεως από την Barbie, η οποία είχε ανασφάλεια ως προς την εμφάνισή της, λέγοντάς της πως τώρα είναι όμορφη. Αμέτρητες οι φορές που άκοσυα ''άμα βγάλεις τα γυαλιά και ισιώσεις το μαλλί θα είσαι κούκλα/θα αρέσεις περισσότερο στους άντρες/θα είσαι πιο μοντέρνα/θα είσαι το χ/ θα είσαι το ψ/ θα είσαι το ν'', αλλά χωρίς να είμαι. Ξεχνώντας τους εαυτούς μας δεν μπορεί παρά να μην είμαστε.
Αφήνοντας τα θέλω μας πίσω - την χειρουργική η Θ., το διδασκαλία η Α., τη μόδα η Σ., τη νομική η Π., την αισθητική η Α., τη χημεία η Π., τον προγραμματισμό η Σ., την διακοσμητική η Κ., το marketing η Ν., το PR η Ε. καμιά δε θα ήταν ακριβώς αυτό το τελευταίο: power ranger. Αυτό που μας δίνει δύναμη είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε, και παλεύουμε γι' αυτό καθημερινά ενώ ταυτόχρονα απλώνουμε ρούχα στο μπαλκόνι και βρίζουμε τα μανταλάκια που πέφτουν στην αυλή του γείτονα, ενώ πλένουμε ποτήρα με ξεραμένο καφέ στα τοιχώματα, και καθαρίζουμε κρεμμύδια βρίσκοντας για άλλη μια φορά την ευκαιρία να κλάψουμε χωρίς να μας πουν κλαμένο π*ττι.
Bey Barbie!
υγ.: Πάω να δω για 18η φορά το Υπερηφάνεια και Προκατάληψη, το οποίο είχα πάρει σε dvd σε special edition με τα σχόλια του σκηνοθέτη, γιατί όπως είπαμε, με αυτά μας έχουν μεγαλώσει.