9 του Νιόβρη (ή κάπου εκεί) το 2017 είχαμε δει το προηγούμενο μαγαζί. Γυμνό, με μια και μοναδική καρέκλα πλαστική στη μέση του δωματίου, και μερικά παλιά ξύλα. 15 του ίδιου μήνα υπογράψαμε το συμβόλαιο. Έτσι, χωρίς budget, στα τυφλά. Ή μάλλον στραβωμένοι απ' τη λάμψη της επιθυμίας για έναν χώρο δικό μας. Για ένα μήνα μάθαμε 33 καινούριες τέχνες, το φτιάξαμε απ ' το μηδέν - ούτε όνομα δεν είχαμε σκεφτεί. Είχαμε όμως φίλους καλούς, που μας βοήθησαν να πάρει μπρος η προσπάθεια και να αποκτήσει όψη, σάρκα και οστά.
5 χρόνια μετά βρισκόμαστε στον νέο μας χώρο, με το ίδιο όραμα και ακόμη μεγαλύτερη αγάπη για οτιδήποτε χειροποίητο. Το happy place μου, το μαγαζί που ξεκίνησε από μια σελίδα στο facebook και στήθηκε κυριολεκτικά σε 20 μέρες από το μηδέν γιορτάζει.
17/12 σας περιμένω στο 52 της Θέμιδος να γιορτάσουμε τα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, την επιμονή στον στόχο, την αναζήτηση νέου στόχου, τα μικρά χειροποίητα πράγματα που δίνουν χαρά. Η αγάπη δεν αγοράζεται, είναι όμως χειροποιαστή. Ένα αντικείμενο μπορεί να έχει όση αξία έχει η σχέση μας με τον άλλο: υπάρχει, την βρίσκουμε στις μικρές πράξεις νοιαξίματος.
Ακούω σχεδόν καθημερίνα κάποιον ή κάποιαν από εσάς να λέει ''αχ, αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά θα ήμουν αυτό", ή "αν μπορούσα να αφήσω τη δουλειά μου θα έκανα αυτό". Η απόσταση από το θέλω στο μπορώ φαίνεται - και είναι - μεγάλη, αλλά περπατιέται. Ένα βήμα τη φορά και επιμονή. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες με ανθρώπους που τα κατάφεραν.
Συνεχίστε να ονειρεύεστε (αλλά οργανωμένα).