Manifesting, ή αλλιώς πώς θα κάνεις τις ιδέες και τις σκέψεις σου πραγματικότητα - ακριβώς επειδή (ας πούμε) τις διατηρείς διαρκώς ενεργές. Ή αλλιώς πώς θα προσελκύσεις αυτό που θέλεις, έχοντάς το συνεχώς στο μυαλό σου, στοχεύοντας σε αυτό, θεωρώντας πως ''όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις" (τάδε έφη Π.Κοέλο). Όσο για τον όρο manifesting, ανήκει στην Rhonda Byrne, και στο best seller βιβλίο της ''Τhe Secret", το οποίο ομολογώ πως δεν αγόρασα, γιατί ακριβώς είχε δεχτεί τεράστιο hype, πριν καν μάθουμε τι σημαίνει αυτό.
Η αλήθεια είναι πως, ένα χρόνο περίπου πριν, το Netflix μου έβγαζε στα προτεινόμενα την Oprah στην συνέντευξή της προς την V.Davis. Στο trailer ακούω την δεύτερη να μιλά για manifestation, και πώς την έλειπε κάτι και όταν το ζήτησε το πήρε. Έλεγα διαρκώς στον εαυτό μου ''μην πέσεις στην παγίδα, μην πέσεις στην παγίδα, είσαι επιστήμονας, έχεις σπουδάσει τόσα χρόνια για να πιστεύεις σε αυτά;". Tελικά με άκουσα, με έπεισα ή στην χειρότερη έκανα manifest στις σκέψεις μου, χωρίς κανένα σύμπαν να συνωμοτήσει, χωρίς κανένας νόμος της έλξης να λειτουργήσει. Φυσικά και είδα μερικά video στο youtube σχετικά με την υπέροχη αυτή θεωρία, που παραμένει απλώς μια θεωρία. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιος πιστός (ή θρησκόληπτος) πιστεύει στα θαύματα (συγγνώμη γιαγιά). Η αλήθεια είναι πως η Robbins σχεδόν με έπεισε. Αλλά, όπως έγραψα, σχεδόν.
Συχνά ακούω τα εξής δύο, αντιφατικά: ''πίστεψέ το και θα συμβεί'', και ''χαλάρωσε, όταν σταματήσεις να προσπαθείς τόσο θα έρθει από μόνο του''. Για πείτε; Τι απ' τα δύο ισχύει τελικά;
Η ελπίδα/ η πεποίθηση/ η σκέψη/ η πίστη/ η ιδέα για κάτι καλύτερο που έρχεται δεν προέρχεται από κανένα δίστιχο που επαναλαμβάνεις πίνοντας τσάι και κοιτώντας τον ήλιο να ανατέλει κάθε πρωί. Η ίδια η ζωή, οι εμπειρίες μας, η βιωμένη πραγματικότητα μας έχει αποδείξει πως δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, η θλίψη δεν διαρκεί για πάντα, το βαρέλι στο βάθοες του έχει πάτο, υπάρχει φως στο τούνελ και άλλα τέτοια κοινότυπα - τα οποία όμως ισχύουν. Και ισχύουν γιατί όλοι έχουμε πέσει κάποια στιγμή μέσα στο βαρέλι, και νομίζαμε πως δεν υπάρχει πιο χαμηλά. Πριν ξεκινήσουμε πάλι να ανεβαίνουμε ίσως νιώσαμε πως πέσαμε λίγο ακόμα. Αν συμφωνώ κάπου με αυτήν τη θεωρία περί manifesting είναι στην μέθοδο. Δηλαδή στο γεγονός πως σου προτείνει να ακολουθήσεις κάποια βήματα, τα οποία θα σε βγάλουν στην επιφάνεια του βαρελιού. Το να ακολουθείς ένα πρόγραμμα, για παράδειγμα, να είσαι πιστός σε μια ρουτίνα, ή αλλός να υπάρχει στοχοπροσήλωση είναι από μόνο του θετικό. Και για να μην παρεξηγηθώ, αν κάποιον τον βοηθά να κάθεται σταυροπόδι, με ένα φλιτζάνι τσάι, sage να καίει, κοιτώντας την ανατολή και αναπνεόντας αργά με μουσική υποκρουση ήχων της φύσης εγώ είμαι μαζί του. Είναι τρόπος ζωής, και αυτό είναι ακριβώς το point του συγκεκριμένου κειμένου μου. Αυτό που με βρίσκει αντίθετη στην ιδέα αυτή είναι η ''εκμετάλλευση'' μιας ιδέας ψευδούς, χωρίς καμία επιστημονική βάση, παρά μόνο ωραίες φράσεις που δίνουν δύναμη, θάρρος, και ελπίδα σε άτομα που εκείνη τη στιγμή ζητάνε αυτό ακριβώς: δύναμη, θάρρος και κάπου να ελπίζουν. Για να παίξω και γω το παιχνίδι με τις λέξεις: ποιος τυφλός δε θέλει να βρει το φως του, ποιος πεινασμένος δεν ονειρεύεται καρβέλια, ποιος απελπισμένος δεν προσδοκεί στο θαύμα; Ο τρόπος είναι το ζητούμενο.
Αφορμή για όλα τα πιο πάνω στάθηκε ένα άρθρο που εμφανίστηκε μπροστά μου, και έγραφε για timing και manifesting. Παραφράζω: ανοίγουμε τον δρόμο και το σύμπαν μας βοηθά να περπατήσουμε στο μονοπάτι. Οκ, δε διαφωνώ. Η ζωή, η κάθε μέρα που βιώνουμε, ακόμα και αν μας φαίνεται ίδια με την χθεσινή, ακόμα και αν βαριόμαστε στη σκέψη και μόνο πως θα είναι και η αυριανή ίδια, είναι ο ίδιος ο δρόμος. Το γεγονός πως ''ανοίγουμε'' τον δρόμο είναι αυτό ακριβώς: ένα γεγονός. Δηλαδή, κάτι που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε, συμβαίνει ή έχει συμβεί. Για συγκεντρώσου και άκου την αναπνοή σου. Είσαι εδώ, παρόν και παρούσα, χωρίς να χρειάζεται να ανάψεις 30 κεριά και να βάλεις χαλαρωτική μουσική για να το καταλάβεις. Η ίδια η πραγματικότητα στο υπενθυμίζει κάθε στιγμή: όταν σου κορνάρουν 3δεύτερα πριν ανάψει πράσινο, όταν ακούς το στομάχι σου να γουργουρίζει, όταν περπατάς στην θάλασσα και βγάζεις τα παπούτσια σου για να βρέξεις τα πόδια σου στο νερό. Κι ας είναι κρύο.
Αν νομίζεις πως όλο το πιο πάνω είναι μια άρνηση, ή κρύβουν μιαν επιθετικότητα θα ήθελα να σταματήσεις να το νομίζεις. Αυτό που προσπαθώ να πω - και όλοι όσοι με ξέρουν αναγνωρίζουν σε μένα πως τίποτα δεν μπορώ να πω με λίγες λέξεις -, είναι πως κανένα σύμπαν δε θα σου φέρει αυτό που επιθυμείς επειδή το επιθυμείς πολύ, ή επειδή λες στον εαυτό σου κάθε μέρα, την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος την ίδια ιστορία. Α, ναι...άλλο εμφάνταστο γνωμικό ''είμαστε η ιστορία που λέμε στον εαυτό μας'', ή κάτι τέτοιο. Φυσικά και είσαι αυτό που πιστεύεις, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που θες να γίνεις. Καμιά θεωρία προς πώληση (χαιρετώ τους l.c.) δε θα σε βάλει στον ίσιο δρόμο, αν δεν αποφασίσεις πως θες να αλλάξεις δρόμο, είτε αυτός είναι ίσιος, ή έχει σταυροδρόμια, παράδρομους, λακκούβες, βουναλάκια, βαρέλια χωρίς πάτο. Μέθοδος είναι η ίδια η πράξη του ζειν, και μαθαίνεται μόνο βιωματικά. Κρατώντας όσα μαθαίνεις στην πορεία, μάντεψε, πορεύεσαι (καλύτερα).
Παίρνεις μιαν ανάσα και μιαν απόφαση, βάζεις έναν στόχο, τα γράφεις κάτω ή τα κρατάς στο μυαλό σου σαν συννεφάκια αιωρούμενα, ξεκινάς και χαράζεις τις γραμμές σου, χάνεις φίλους, κάνεις συμμαχίες, μένεις μόνη ή βρίσκεις συνοδοιπόρους, χάνεις το βήμα σου, το παίρνεις απ' την αρχή, προχωράς, πισωπατάς, ξαναπαίρνεις φόρα, θες διάλειμμα, μεγαλύτερο διάλειμμα και ξανά απ' την αρχή ή από εκεί που έμεινες, φτάνεις στο πρώτο μαξιλαράκι και συνεχίζεις. Συνεχίζεις, έχοντας πάντα τον στόχο στο μυαλό και ακόμα και αν δεν φτάσεις, αυτή η προσπάθεια σου έχει μάθει ήδη πάρα πολλά, που δεν θα τα ήξερες αν δεν έκανες το πρώτο βήμα. Η ζωή είναι ροή, όλα αλλάζουν ακόμα και αν δεν το παρατηρούμε, γιατί το σημαντικό είναι να κοιτάμε με προσοχή. Όχι μόνο να μπολιάζουμε τον εαυτό μας με ιστορίες που επαναλαμβάνουμε, αλλά να κοιτάμε, να αγγίζουμε, να ορεγόμαστε και να ονειρευόμαστε την ίδια τη διαδικασία της ζωής.
Όπως γράφω συχνά σε # στο ινστα ''προσπαθώ''. Η προσπάθεια έχει πολλά επίπεδα, πολλές διακλαδώσεις, έναν αποδέκτη. Η καθημερινότητα είναι από μόνη της μια προσπάθεια πολλών σταδίων, για όλες και όλους μας. Κι αν με ρωτάτε αν έχω νεύρα και έγραψα τα πιο πάνω, θα πω απλώς πως ήθελα κάποιος να τ' ακούσει. Και όχι, δεν εννοώ το σύμπαν, που θα συνωμοτήσει υπέρ μου. #νοτ
Και επειδή δε θα με ρωτήσετε, αλλά θέλω να το πω, αφήστε τα τσιτάτα στα social media και πιάστε ένα βιβλίο. Όχι αυτοβοήθειας, κανένα άλλο. Κάποιο βιβλίο που δε θέλει να σου πουλήσει ελπίδα, αλλά θέλει να σου αποδείξει πως το ταξίδι είναι το μάθημα το ίδιο. Καμύ, Κάφκα, Μπέκετ, Προύστ, Ντοστογιέφσκι. Κι αν τους βρίσκεις ''βαρετούς'' και όχι ''βαριούς'', διάβασε ό,τι βρεις. Κακό δε θα συμβεί.