Είναι κάτι σουτιέν που έχουν ξεχειλωμένες τιράντες, χαλαρά λάστιχα, μπανέλες που εξέχουν. Το φοράς ξανά και ξανά, το αρπάζει αυθόρμητα το χέρι σου. Μετά από 2 ώρες το μετανιώνεις, γιατί πρέπει πολύ διακριτικά να βάλεις το χέρι κάτω απ' την μπλούζα και να ψαχουλέψεις για να ισιώσει τις τιράντες. Επιμένεις να μην το πετάς όταν επιστρέφεις σπίτι. Και αυτά τα σίδερα που πετάγονται, κάθε φορά που τα σπρώχνεις προς τα μέσα λες στον εαυτό σου ''θέλει μόνο μια μικρή ραφή, εδώ στην άκρια."
Κάποια αντικείμενα - όπως και κάποια συναισθήματα (όχι απαραίτητα τους ανθρώπους που τα προκαλούν) - δεν μπροούμε να τα αποχωριστούμε. Είτε γιατί μας προσφέρουν ασφάλεια και στήριξη, είτε γιατί νομίζουμε πως μας βολεύουν ακόμα όπως μας βόλευαν πριν 3 μήνες, 1 χρόνο, 2 χρόνια - για όσο. Το βγάζεις λοιπόν το σουτιέν και λες: ας το κρατήσω, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα χρειαστεί να φορέσω ένα πορτοκαλί/μπεζ/κόκκινο/μαύρο σουτιέν που να έχει αυτό το V/αυτήν την ανοιχτή πλάτη/μισή βάτα/φουλ βάτα/καθόλου βάτα.
Υπάρχουν πολλές επιλογές όταν αγοράζει κανείς σουτιέν. Συμφωνούν όλες μου οι φίλες πως είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, μια αγορά που δε τη διασκεδάζου-με και τόσο. Δοκιμάζεις 10 και μπορεί να μη σου κάνει ούτε ένα. Χάνεις 2 ώρες μέσα σε ένα δοκιμαστήριο, και φεύγεις άπραγη. Αν όμως σου στρώσει, και υπάρχει το ασορτί εσώρουχο να τα κάνεις σετ αυτό το λες και νίκη. Ωστόσο, η πληροφορία πως σε αυτήν την εταιρεία το νούμερό σου είναι πλέον αυτό δεν κρατά παρά ελάχιστα. Την επόμενη φορά πρέπει να κάνεις εκ νέου δοκιμές.
Από που ξεκίνησε αυτό; Φέτος αποφάσισα να αποχωριστώ αντικείμενα που μου είναι αχρείαστα - όχι άχρηστα -, ή που έχω κολλήσει σε αυτά μη επιλέγοντας άλλα, τα οποία είναι πιο καινούρια/όμορφα/διαφορετικά. Έχω την αίσθηση πως βολεύτηκα με τις πρώτες μου επιλογές, και μένουν ανεκμετάλλευτα άλλα, επειδή έρχονται πχ τα σουτιέν που φορώ πιο συχνά και κρύβουν τα καινούρια. Τα οποία δεν τα αγγίζω γιατί τα κρατάω για όταν θα φορέσω εκείνο το φόρεμα, ή εκείνη την μπλούζα και πάει λέγοντας.
Κάπως έτσι άρχισα να ξεφορτώνομαι ρούχα/εσώρουχα, σκιές που έχω από το 2015, μια παπλωματοθήκη που δεν χωράει το πάπλωμα που έχω ''αλλά είναι πολύ όμορφη'', κάτι κουρτίνες που έφερα από το φοιτητικό μου σπίτι ''γιατί είναι ωραίο το ύφασμα'' - κι ας τις έβλεπε μόνο το ντουλάπι. Όχι, δεν έγινα οπαδός της θεωρίας της Marie Kondo. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Πουλάω αντικείμε-να. Μικρά και πολλά αντικείμενα. Αλλά υπάρχει λόγος να κρατάμε όλα αυτά που δεν πιάνουν παρά χώρο; Αξίζει να φοράμε το παλιό σουτιέν, ενώ έχουμε τρια ολοκαίνουρια; Υπάρχει λόγος να σηκώνουμε κάθε μισή ώρα τις πεσμένες τιρά-ντες, ενώ έχουμε σταθερότητα στο πρώτο συρτάρι της ντουλάπας μας; Αν το βάλεις στο καλάθι, πίστεψέ με δε θα σκύψεις την επόμενη να το πάρεις από εκεί, αλλά θα βρεις κάποιο καινούριο για να του ξεχειλώσεις τις τιράντες και να το πλένεις στους 40, και ας βγουν πάλι οι μπανέλες.
Τώρα ξαναδιάβασε το κείμενο και όπου σουτιέν κάνει εικόνα έναν άνθρωπο. Ποιον; Αυτόν που σκέφτεσαι το τελευταίο διάστημα και αναρωτιέσαι αν, πώς και πόσο αξίζει να προσπαθήσεις να τον έχεις στη ζωή σου.