Εσύ πόσα ενυδατικά κραγιόν έχεις; Έχω μετρήσει: ένα στο τσαντάκι της τσάντας, δύο μισοτελειωμένα στο μπάνιο, ένα στο υπνοδωμάτιο - μαζί με τα υπόλοιπα περί make-up -, ένα στο γραφείο στη δουλειά. Τα χρειάζομαι όλα αυτά; Όχι, δεν τα χρειάζομαι. Τα χρησιμοποιώ όλα; Ναι, τα χρησιμοποιώ. Αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως μου είναι απαραίτητα. Θα μπορούσα να έχω για παράδειγμα δύο: ένα στην τσάντα, ένα στο σπίτι. Δεν έχω όμως. Έχω αγοράσει πέντε πανομοιότυπα προϊόντα, που κάνουν την ίδια δουλειά. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει όταν έρχεστε στο μαγαζί και πάει το χέρι σας στους κλασικούς χρυσούς κρίκους. Γίνομαι αυτή η φωνή της λογικής που σας λέει: σίγουρα έχεις τέτοιους σπίτι, πάρε κάτι άλλο.
Αναρωτιέμαι τον τελευταίο καιρό: γιατί έχουμε την ανάγκη για τόσα (ίδια) μικροαντικείμενα; Καλύπτουμε κάποιο κενό; Χμ...σίγουρα κάτι καλύπτουμε, όπως πχ την ανάγκη της ευκολίας, τη γρήγορη λύση, το ''απλώνω το χέρι και πιάνω'' το liposan χωρίς να ψαχουλεύω, ή να προσπαθώ να θυμηθώ πού το είχα βάλει την τελευταία φορά που το χρειάστηκα. Προσωπικά, αυτό με την αγορά μιρκοαντικειμένων, το κάνω τις μέρες που δεν είμαι καλά. Λέω σε έναν από τους εαυτούς μου ''δώσε 5-15€ και πάρε κάτι αν αυτό θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα''. Το κάνετε και σεις στο μαγαζί, μου το λέτε όταν δεν έρχεστε έτοιμες με το screenshot, και απλώς θέλετε να χαζέψετε. Συμπέρασμα: τα μικρά πράγματα μας κάνουν ευτυχισμένους. Είτε για λίγο, είτε για πολύ, τα μικρά όμορφα πράγματα σχηματίζουν χαμόγελα, αλλάζουν διαθέσεις, προσθέτουν έστω και για λίγο κάτι που έλειπε. Δεν αναπληρώνουν, δεν αντικαθιστούν, αλλά σίγουρα δεν έχουν αρνητικό πρόσημο.
Αυτό το blog post θα το ανεβάσω χωρίς να το ξαναδιαβάσω - ούτε για ορθογραφι-κά. Είναι ένα από τα μικρά πράγματα που σκέφτομαι καιρό να κάνω και όλο το αφήνω για την επόμενη. Έτσι, είπα τώρα να γράψω αυθόρμητα αυτό που με προβλημάτιζε πριν την αλλαγή της χρονιάς, όταν έστελνα τα αρχεία της χρονιάς στη λογίστρια. Εκεί κατάλαβα πόσα € φεύγουν χωρίς να είναι ανταποδοτικά, χωρίς να προσφέρουν κάτι επιπλέον. (όχι, το φαγητό δεν πιάνεται). Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως για το 2023 δε θα πάρω άλλα κραγιόν, σκιές, κρέμες σώματος, κ.ο.κ., πως θα φοράω τα καλά μου βρακιά όποια μέρα θέλω, το αγαπημένο μου φόρεμα και στη δουλειά - όχι όμως τη μέρα που καθαρίζω το μαγαζί -. Υποσχέθηκα πως δε θα κρατάω κανένα όμορφο σημειωματάριο για να γράψω κάτι συγκεκριμένο σε αυτό, με στοιχισμένες παραγράφος και χωρίς μουντζούρες. Θα εκμεταλλεύομαι όσα έχω.
Όταν ξαναγεννήθηκε αυτή η σκέψη λίγο μετά τον Μάρτη στην αρχή σκέφτηκα μήπως φταίει η Άνοιξη. Μετά αποφάσισα πως δεν φταίει. Φταίνε οι ήσυχες μέρες, οι σχεδόν βαρετές, οι μέρες που είναι γεμάτες σιωπή ή μοναξιά, οι οποίες ζητάνε κάτι να κάνει θόρυβο. Όχι, το κόκκινο κραγιόν δε θα σπάσει τη σιωπή, θα σε κάνει όμως να κοιτάξεις στον καθρέφτη, και θα αναγκαστείς να χαμογελάσεις, για να δεις αν το έβαλες σωστά, αν βγαίνεις απ' το περίγραμμα ή αν - όπως συμβαίνει πάντα - έχουν λερωθεί τα δόντια σου.
Νιώθω πως οι προτάσεις είναι μεγάλες, αλλά επίσης νιώθω πως έχουν νόημα. Για να δούμε... Δεν ξέρω αν καταλήγει, ή θα καταλήξει κάπου αυτός ο μονόλογος του Μάη. Στο προηγούμενο post περί σουτιέν σας είπα να αντικαταστήσετε αυτή τη λέξη με ένα πρόσωπο, ένα πρόσωπο που είναι στις σκέψεις σας διαρκώς. Κάτι αντίστοιχο μπορεί να γίνει και εδώ. Τα όμορφα πράγματα δεν χρειάζεται να είναι χειροποιαστά/υλικά αντικείμενα. Είναι λέξεις που λέγονται, ή ακόμα καλύτερα λέξεις που εν τέλει λέγονται με δυσκολία. Είναι ένα μήνυμα που δεν περίμενες από κάποιον φίλο (ή όχι), είναι ένας καφές που προέκυψε, μια συνάντηση απογεύμα-τος που κράτησε μέχρι τα μεσάνυχτα, μια πρόσκληση σε μια παράσταση που ήθελες να δεις. Ή κάτι που κατάφερες εσύ να ζητήσεις από κάποιον, έναν καφέ που κέρασες αυθόρμητα, μια βόλτα που ξεκίνησε χωρίς παρέα που βρέθηκε στη διαδρομή. Όπως και να' χει το θέμα των τελευταίων ημερών είναι ''κατάψυξη ωαρίων'', και δεν ήθελα καθόλου να αναφερθώ σε αυτό. Αν φτάσατε ως εδώ θα ήθελα να ξέρω ποια πράγματα αξίας ή άυλης ουσίας είναι σημαντικά για σας!
xxx
filiopi