Σημάδι νο.1: το νέο video του Γ.Σαρακατσάνη με θέμα τον χρόνο,
Σημάδι νο.2: το story της Μαρίας που έλεγε "αν ο διαλογισμός δεν είναι το στοιχείο σου κάνε focus σε ένα πράγμα τη φορά. Δλδ σταμάτα το multytasking.", ή κάτι τέτοιο.
Σημάδι νο.3: video από booktuber που παρακολουθώ όπου αναφέρει πως εξαφανίστηκε για έναν μήνα, γιατί ''κάηκε'' - το γνωστό burnout (αλλά ήδη έχω γράψει πολλούς αγγλικούς όρους, ελπίζω να με παρακολουθείτε).
Σημάδι νο.4: ξεκίνησα καινούριο podcast και φτάνω με φόρα γύρω στο τριακοστό επεισόδιο όπου η κοπέλα παραδέχεται πως δε της φτάνει ο χρόνος για να κάνει όσα έχει στις λίστες της (άραγε, εσείς πόσες λίστες έχετε;).
Σημάδι νο.5: μετά από τέσσερα χρόνια είχα γενέθλια και η αγωνία μου να μη χάσω την 29η Φεβροαρίου και, κυρίως, να είναι μια μέρα ξεχωριστή με οδήγησε γύρω στις 11 το πρωί να θέλω να βάλω τα κλάματα από άγχος- και όχι γιατί μεγαλώνω.
Κλείνω εδώ με τα σημάδια και πάω στο θέμα που με καίει.
Στα τέλη Οκτωβρίου, βρέθηκα σε ένα ημιορεινό χωριό, κάπου μεταξύ Λευκωσίας και Τροόδους. Συναντήθηκα με μια φίλη για πικ-νικ στη μεγάλη αυλή ενός αυτοσχέδιου καφέ-χώρου εκδηλώσεων-αίθουσας yoga. Καθήσαμε στο γρασίδι, κάτω από μια ελιά και φάγαμε ό,τι σπιτικό είχε φτιάξει η φίλη μου. Πίναμε καφέ και λεμονάδα μέχρι που ο ήλιος άρχισε να χαμηλώνει. Εκείνη τη μέρα είχε μια μικρή αγορά με διάφορα καλούδια - δίσκους βινυλίου, μεταχειρισμένα βιβλία, χειροποίητα σαπούνια, preloved ρούχα, φαγητό του δρόμου και ένα σωρό άλλα που δε θυμάμαι. Έφυγα από εκεί με δυσκολία. Ήταν όλοι γνωστοί μεταξύ τους, βοηθούσαν ο ένας τον άλλο να μεταφέρουν πράγματα, να προσέξουν τα παιδιά, να ταϊσουν τις γάτες, να κεράσουν καφέ. Αυτό όμως που ζήλεψα ήταν η χαλαρότητα. Η αίσθηση πως η ζωή κυλά σε πιο αργούς ρυθμούς για εκείνους. Η αίσθηση πως αν δεν προλάβεις να κάνεις κάτι την Τρίτη υπάρχει πάντα η Τετάρτη. Στην επιστροφή για Λεμεσό έχασα τον δρόμο. Είχα ξαναβρεθεί στην περιοχή και θεώρησα πως ήξερα να φτάσω σπίτι. Τελικά κατέληξα να οδηγώ περίπου για δύο ώρες. Είδα όμως τον Καλοπαναγιώτη φωτισμένο, άκουσα μεγάλο μέρος ενός ηχητικού βιβλίου, ήπια πάνω από ένα λίτρο νερό και φυσικά έφτασα σχεδόν κατουρημένη στην πυργούπολη.
Για το 2024 έχω τρια διαφορετικά σημειωματάρια - και ένα όπου γράφω τα πιο ''σοβαρά'' που έχει μισογεμίσει από πέρσι. Ποιός χρειάζεται τρία σημειωματάρια; Σίγουρα όχι αυτός που οι ρυθμοί της ζωής του δε θυμίζουν σε τίποτα τους δικούς μου. Επιλογή και ανάγκη ταυτόχρονα, αφού τα πρώτα άντα είναι ομολογουμένως η πιο παραγωγική δεκαετία. Όχι; Ναι ναι, με έπιασε άλλη μια μικρούλα, τόση δα, τοσοδούλικη υπαρξιακή κρίση.
*κάπου εδώ ακολουθεί κενό ωρών, καθώς ήμουν τόσο κουρασμένη χθες, που όταν κάθησα να γράψω το κείμενο έψαχνα και την πιο απλή λέξη στο google για να δω αν την γράφω σωστά.
Συνεχίζω από εκεί που έμεινα.
Κρίση και σημάρδι νο.6 ένα ακόμα video που παρακολουθούσα ενώ έκανα το wash hair routine μου. Όσες έχετε μπούκλες ξέρετε πως αυτό παίρνει τουλάχιστον μια ώρα, οπότε προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο μου καταλλήλως. Όπα! Εδώ είμαστε! "Προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι τον χρόνο", το υπόλοιπο δικό σας. Αναρωτιέμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που δεν έκανα δύο ή τρια πράγματα ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, ενώ χτένιζα τρίχες, έπαιζε βιντεάκι το οποίο άκουγα με κάποια συγκέντρωση, είχα καφέ που δεν μου αρέσει να πίνω κρύο και είχα βάλει μάσκα προσώπου (γεια σου Άντρη), ώστε να εκμεταλλευτώ ακόμα καλύτερα τον χρόνο.
Το ίδιο με πιάνω να κάνω και στο μαγαζί: παίζει μουσική, αλλά μπορεί να ακούω podcast με ακουστικά, ταυτόχρονα φτιάχνω κάποιο κόσμημα ή κάνω edit σε φωτογραφίες, έχω το fb ανοιχτό στο laptop για να απαντώ πιο γρήγορα στα μηνύματα, το instagram μονίμως στο κινητό, ανοιχτό κάποιο από τα τρία σημειωματάρια για να βάζω tik or not στα do to list, το λογισμικό του μαγαζιού/stock σε άλλο tab, την εφαρμογή που στηρίζει το eshop σε άλλο, καφέ πάντα στο πλάι και άλλα πολλά tabs ανοιχτά στο μυαλό μου. Disclaimer: εστιάζω σε μένα, γιατί όσα γράφω είναι - προφανώς - εμπειρικά και δεν έχουν κανέναν σκοπό/στόχο να μεγαλοποιήσουν/δραματοποιήσουν καταστάσεις. Η καθημερινότητα όλων είναι στο τρέξιμο. Γράφω όμως γι' αυτά που ξέρω καλύτερα, δηλαδή τα δικά μου.
Πού βρίσκεται λοιπόν αυτή η χρησή τομή του slow living; Θυμάστε - οι άνω των 30 - τότε που το κινητό ήταν για να στέλνεις μηνύματα και να απαντάς τηλέφωνα; Μόνον. Αναπολώ εκείνες τις εποχές. Για την ακρίβεια αποφεύγω να κάνω πολλά απ' όσα μου επιτρέπει το κινητό μου να κάνω (να διαβάσω το email άμεσα, να απαντήσω σε κλήση ενώ οδηγώ). Έχω το κινητό μου στο αθόρυβο από το 2014, γεγονός που έχει οδηγήσει σε πολλές παρεξηγήσεις, όπως επίσης απενεργοποιημένες έχω και τις ειδοποιήσεις του fb. Κι όμως δεν μπορώ παρά να συμβαδίζω με την εποχή. Θα ήταν χαζό να μην το έκανα, ειδικά εφόσον επέλεξα μια δουλειά που απαιτεί να είμαι ενεργή στα social media.
Πού θέλω να καταλήξω; Ούτε 'γω έχω καταλάβει ακόμα. Ίσως γιατί σκέφτομαι άλλα πράγματα ταυτόχρονα, τρώω τυρί με κράκερς και μιλάω στη γάτα μου, η οποία θέλει να παίξει με τα δάχτυλά μου καθώς κινούνται στο πληκτρολόγιο. Συγχρονικότητα, ταυτοχρονία και το αγαπημένο τον content creators ''ζήσε τη στιγμή''. Αγαπητά πλάσματα, είναι τόσο δύσκολο να ζήσουμε τη στιγμή. Αναρωτιέμαι χρόνια τώρα πώς μπορεί κάποιος να ζήσει τη στιγμή. Ακόμα δεν το έχω καταλάβει, ζω όμως με την ελπίδα (της στιγμής εκείνης). Ίσως όμως συμβαίνει και δεν το καταλαβαίνουμε, ίσως δε θέλει τόσο σκέψη, αλλά παρουσία: να είσαι παρών/παρούσα στο παρόν. Αναμφίβολα ζήσαμε τέτοιες στιγμές που όμως δεν μπορούμε να ανακαλέσουμε, ή φωτίζονται στην αναπόληση.
Απαριθμώ χωρίς αριθμούς: καφές/ποτό όπου ξεχνάς το κινητό σου για ώρα, θεατρική παράσταση που σε καθηλώνει, κινηματογραφική ταινία επιπέδου σφίξιμο στο στομάχι/γέλια μέχρι δακρύων/βουβό κλάμα, βόλτα όπου κοιτάς τον ήλιο με θαυμασμό/τα αστέρια, βιβλία που σε παρασύρουν και δεν μετράς πόσες σελίδες έμειναν ακόμα, όταν μαθαίνεις κάτι καινούριο και ενθουσίαζεσαι και το καταλαβαίνεις και θες να μάθεις περισσότερα, όταν οδηγείς και τραγουδάς νομίζοντας πως κάνεις ντουέτο με τον τραγουδιστή, όταν κάνεις αυτό που φοβόσουν και παίρνεις ανάσα, όταν λες αυτό που σκέφτεσαι, όταν βρίσκεις χρόνο να δεις τα σύννεφα και μαζί με αυτά ένα κουνέλι που κυνηγά ένα ψάρι, όταν τρως φαγητό και γεμίζει το στόμα σου σάλια, όταν φιλιέσαι με κάποιον, όταν ποτίσεις τις γλάστρες σου σιγοτραγουδώντας, όταν έχεις κάνει μια ουσιαστική συζήτηση με κάποιον, όταν δίνεις-παίρνεις αγκαλιά, όταν γράφεις/ζωγραφίζεις/δημιουργείς/παίζεις, όταν ανακαλύπτεις πως νιώθεις άνετα κάπου/με κάποιον/κάπως, όταν βουτάς τα πόδια σου στο νερό, όταν πίνεις την πρώτη γουλιά καφέ προλαβαίνοντας τον πονοκέφαλο, όταν χαιρετάς έναν γνωστό στο δρόμο - που συμπαθείς, όταν σου λέει κάποιος ευχαριστώ, όταν λες σε κάποιον ευχαριστώ και το εννοείς, όταν παίρνεις κάποιον τηλέφωνο επειδή τον πεθύμησες και όχι γιατί πρέπει, όταν ξεχρεώνεις με μια υποχρέωση, όταν κάνεις σεξ, όταν μια μυρωδιά ταυτοποιεί κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, όταν έρχεται κάποιος να σε πάερι από το αεροδρόμιο/τον σταθμό/το σχολείο/τον αυτοκινητόδρομο όπου έμεινες από λάστιχο.
ίσως το slow living να απέχει πολύ από μένα. Ή μάλλον εγώ απέχω πολύ από αυτό - κατ' επιλογήν ομολογώ -, αλλά για δείτε πόσα λίγα απαρίθμησα χωρίς να μετρήσω, γιατι δεν ήθελα να με περιορίσω. Δεν ήθελα να βάλω λίστα με κουτάκια και σε αυτό. Καλά πήγε. Τι λέτε; Εσείς ποια στιγμή σας θα βάζατε στην κατηγορία ''slow living'' και ας μη ζούμε σε ήσυχο χωριό, όπου καλλιεργούμε ντομάτες και μαρούλια, και δεν αγχωνόμαστε να προλάβουμε προθεσμίες αφού και αύριο μέρα είναι.