Αυτό το κείμενο περιμένει να δημοσιευτεί από τις 29/10. Αφορμή υπήρξε το κλείσιμο μιας μικρής επιχείρησης στη Λεμεσό, η οποία ''πήγαινε καλά'', ή έτσι φαινόταν μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των social media. Mιλάμε για μια μάχη καθημερινή, για όλους όσους έχουμε κάνει βασική πηγή εσόδων μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν ξέρω αν αξίζει να αναφέρω όλα όσα κάνει καθημερινά ο καθένας και η καθεμιά από εμάς που διατηρούμε (ή έστω προσπαθούμε) μικρές επιχειρήσεις.
Έχετε παρατηρήσει πως τα τελευταία δύο χρόνια ξεφυτρώνουν συνεχώς event-bazaar ή stock clearance; Ή πως συνεχώς στα email σας έρχονται προσφορές, μικροεκπτώσεις, πάρτε 2 και πληρώστε το 2ο στη μισή τιμή, δωρεάν μεταφορικά και άλλα τέτοια; Το κάνω κι εγώ ανά διαστήματα. Πολύ γνωστή σελίδα στο instagram (συνάδελφος στην Αθήνα) το είπε ξεκάθαρα πριν μήνες: το αφεντικό, δηλαδή η ίδια, έβαζε 20% σε όλο το site, γιατί είχε να πληρώσει το ΦΠΑ και δεν είχε ούτε φράγκο στον κουμπαρά της. Θα αναφέρω άλλα δύο γεγονότα και θα κάνω αυτό που θέλω και μπορώ να κάνω έμπρακτα: να προωθήσω τις μικρές επιχειρήσεις.
Πρώτον, στην γειτονιά μου, σε έναν χώρο 40τμ σε έναν σχεδόν μη λειτουργικό χώρο το ενοίκιο ανέρχεται στα 1600€. Αντιλαμβάνομαι πως είναι μαγαζί-βιτρίνα, αλλά πλέον το κέντρο δεν είναι τόσο αγαπητό από τους καταναλωτές, Επίσης, κατανοώ όλα τα χιλιοειπωμένα περί κόστους ζωής, ανατιμολογήσεις και δε συμμαζεύεται. Το δεύτερο που ήθελα να αναφέρω είναι πως, όταν έμαθα για το κλείσιμο εκείνης της επιχείρησης στη Λεμεσό, με χιλιάδες followers αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πέσω για άλλη μια φορά από το σύννεφο στο οποίο ήμουν καθισμένη - με τον μισό κ@λο έξω. Ε, δε θα πω το κοινότυπο ''τα πράγματα είναι δύσκολα'', γιατί είναι - και είναι για όλους μας. Είτε έχουμε μικρές επιχειρήσεις, είτε είμαστε υπάλληλοι, είτε είμαστε αυτοεργοδοτούμενοι ή σύμφωνα με τις ΚΑ ''αυτοτελώς εργαζόμενοι'', είτε άνεργοι.
Ακολουθεί η προσθήκη κειμένου, η οποία γίνεται απόψε στις 11:11 το βράδυ.
Πάμε να αλλάξουμε κλίμα! Είχα ανοίξει τη λίστα με τους λογαριασμούς συναδέλφων, τους οποίους έχω κάνει follow στο Ιnstagram, και ξεκίνησα να τους γράφω έναν προς έναν. Κι ενώ τα πήγαινα καλά έφτασα στα 100 ονόματα και κατάλαβα πως από τα 1400κάτι follow που έχω, οι 1000 είναι λογαριασμοί που αφορούν μικρές επιχειρήσεις, είτε με κατάστημα είτε με online shop, είτε δουλεύουν μέσω instagram, είτε συμμετέχουν σε markets. Έτσι εγκατέλειψα την προσπάθεια. Ξέρω πως θα άξιζε τον κόπο, όμως η σκέψη είναι η εξής: να ποστάρω π.χ. κάθε Κυριακή δέκα από αυτούς τους λογαριασμούς σε ένα από τα stories μου. Εδώ ήταν αδύνατο και ζωρις νόημα να δώσω μια λίστα με σχεδόν 1000 δημιουργούς. Πείτε μου αν σας αρέσει αυτή η ιδέα. Επίσης, πείτε μου αν θέλετε να ακούσετε αστείες ή γελοίες ιστορίες από τη ζωή κάποιου μικροεπιχειρηματία, όπως για παράδειγμα τον δικαιωματισμό κάποιου να ζητά 2€ έκπτωση ''γιατί εν και ξέρουμε αν το vintage εν φορεμένο''.
Τσουπ, ξαναλλάζω κλίμα. Ας κάνουμε τις τελευτάιες μέρες του 2024 να αξίζουν και ας κατανοήσουμε πως σε κάθε χριστουγεννιάτικο χωριό που πάμε, σε κάθε μαρκέτα με καλλιτέχνες που πουλάνε από καρφίτσα μέχρι την ψυχή τους στον καμβά δεν χωράνε παζάρια. Ας σκεφτόμαστε κάθε φορά που μπαίνουμε σε ένα κατάστημα ή σταματάμε μπροστά από έναν πάγκο πως αυτός που στέκεται εκεί δεν είναι απλώς ένας υπάλληλος. Είναι όλοι οι άνθρωποι που χρειάζονται για να λειτουργήσει μια επιχείρηση σε ένα σώμα και μυαλό. Ας μη ζητάμε εκπτώσεις στα όνειρα των άλλων, κι αν θεωρούμε πως μας ζητάνε πολλά να το βάλουμε αυτό που μας γυαλισε πίσω με προσοχή, να πούμε ευχαριστώ και να πάμε στο καλό. Ναι, μιλαω για αντικείμενα - οι καρδιές δεν επιστρέφονται. Το γούστο μας δεν αντιπροσωπεύεται από όλους κι αν κάτι δεν μας κάνει κλικ και δε μας αφορά δεν είναι ανάγκη να σχολιάζουμε μπροστά στον δημιουργό το οτιδήποτε. Όχι, εδώ δεν είναι ζήτημα ελευθερίας του λόγου. Η ευγένεια, η ενσυναίσθηση - αν θέλετε να μιλήσουμε με λέξεις που είναι viral - ξεπερνούν τα όρια του λόγου, έχουν ρίζες πιο βαθειές που ευτυχώς καλλιεργούνται.
Αυτό το μήνα έχουν γίνει και θα γίνουν αμέτρητα event. Ούτε 'γω θυμάμαι πόσα είδα να περνάνε ως χορηγημένες στα stories μου. Θα ήταν ωραίο να κάνετε μια βόλτα σε κάποιο από αυτά, σε κάποιο που ανταποκρίνεται στην αισθητική σας και, αν όχι να αγοράσετε γιατί δεν είναι όλα θέμα τιμούλας, να κάνετε 2-3 likes σε αυτά που σας άρεσαν. Το mall είναι εκεί ολόχρονα. Σε αντίθεση, ένας δημιουργός έχει την ευκαιρία, κατά μέσον όρο, να εκθέσει όσα φτιάχνει 12 φορές τον χρόνο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς χαιρόμαστε με κάθε νέο follow. Επίσης δεν φαντάζεστε ποση οργάνωση θέλει η συμμετοχή σε τέτοια events, καθώς και τι αφήνει ο καθένας από μας πίσω για να βρίσκεται εκεί. Δεν είναι μόνο το 10ωρο που τον βλέπεις να στέκεται πίσω από τον πάγκο, είναι πολλά περισσότερα.
Εύχομαι για τη νέα χρονιά να μην έχουμε άλλα ναυαγισμένα όνειρα. Εύχομαι αυθεντικότητα και ισορροπία. Τα λέμε σύντομα, ίσως του χρόνου.
xxx